Gerçekten bıktım dengesiz hallerimden. Bir anımın diğerini tutmamasından.. Sanki beynimde bir sürü küçük H. var. Birbirleriyle kavga edip,sataşıp duruyorlar birbirlerine. Bir an enerji dolu,pollyanna modundayken diğer an,belki dakikalar sonra hüzün delisi oluyorum.. Sanırım hala kabullenemedim bu ayrılık durumunu. Okulda hergün görüyorum. Etrafında minik minik kızlar,durmadan birşeyler soran.. Dün gece aradı,konuştuk biraz çekine çekine. Telefonu kapattığımda kendime öyle kızdım ki. Sapık sapık fikirlerim yüzünden aklımdan iyice onu çıkarmaya çalıştığım için..
Keşke felsefe filan okusaymışım. Ya da bu konularda kendimi geliştirmeliyim sanırım,belki o zaman anlarım neden nasıl niçin..
Ciddi anlamda özlüyorum..Gördüğüm en sabırlı insan aslında. Tüm iç karışıklıklarımı dinleyip anlamaya çalışan tek adam..Ben kendimi anlatamazken hem de..
Şu ergen ruh halinden hiç çıkamayacağım sanırım kazık kadar olduğum halde. Kazık demişken dün arkadaşımdan öyle bir kazık yedim ki. Kızamadım da. Belli etmiyeceğimi bildiğinden,tahmin edip kırk kere özür diledi. Sorun yok dedim olay kapandı. Geldim,yurttakilere bahsettim biraz. Ben olsam şöyle yapardım vs başladılar. Ben sen,siz değilim ki..
Vardır ya çevremizde kızlar,birinden ayrılınca hiç etkilenmeden etrafa bakınmaya başlayan,kısa sürede başkasıyla çıkmaya başlayan. Onlar gibi olabilmek lazım belki de. Hayata daha düz mantık bakmak..
Olduğundan farklı birşey olmaya çalışmak emin ol kişiyi daha fazla yorar.
YanıtlaSilHassas ve duygusalsal bırak öyle kal, ama gerçekten öyle kal hatta bu yönlerini geliştir.
Yoksa dediğin gibi kimse sen değil, sen de kimse gibi değilsin...
Değişmek gerekiyormuş gibi gelse de aslında çok zor evet,eminim yıpratıcı da olur bunu deneyip durmak..
Sil